Epilog

/Perspektywa Nialla/

- Jesteś bratem mojej przyszłej żony, musisz być moim świadkiem.

- Nie chcę Niall. Wszyscy mnie zobaczą, a ja nie jestem nawet prawdziwym księciem. - Noah wykrzywia swoje usta, bawiąc się kremowym krawatem na jego szyi.

- Twój ojciec jest bratem króla, najstarszym z ich rodzeństwa, a Ty jesteś trzeci w kolejce do tronu.

- Jak to trzeci?

- Pierwszy jest Leon, co nikogo nie dziwi, a po ślubie z Charlotte ja będę drugi.

- Chcesz się z nią ożenić dla władzy? - pyta z wyrzutem, podnosząc się gwałtownie z dużego fotela.

- No co ty, Noah! Kocham twoją siostrę. - zapewniam go próbując ukryć śmiech. - Nie mógłbym zabrać tronu prawowitem władcy.

/5 lat później/

- Kochanie!

Wołam otwierając drzwi ogromnej sypialni. Charlotte zwinięta w kulkę na łóżku, przytula do siebie jej ukochanego misia, którego dostała od Leona przed jego wypadkiem, patrząc na mnie z przerażeniem. Uśmiecham się do niej szeroko, przekręcając klucz w zamku i chowając go do swojej kieszeni.

- Co chcesz dziś robić, księżniczko?

Skaczę na wolne miejsce obok i przytulam ją do siebie, całując jej policzki.

- Chciałabym spotkać się z Noah. - mruczy, uciekając swoim wzrokiem od moich oczu.

- Twój brat wyrzekł się królewskiej rodziny, więc wyrzekł się także ciebie. Nie zasługuje na spotkania z królową Anglii i Irlandii.

- A Leo?

- Leo przeżył bardzo ciężki wypadek, nie powinniśmy go niepokoić.

- Spowodowałeś go dwa lata temu!

- Nie krzycz na mnie. - ściskam jej szczękę, stykając ze sobą nasze nosy. - Nigdy.

- Przepraszam.

- Nie gniewam się, kochanie. - głaszczę jej włosy, uśmiechając się lekko. - Kochasz mnie?

- Tak.

- Tak? - zaciskam palce na jej głowie, na co cicho syczy.

- Kocham cię, Niall.

- Ja ciebie też, Lottie. Nikt, ani nic mi cię nie odbierze.